Agiel999
Dołączył: 05 Kwi 2010
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć: Mężczyzna
|
Tożsamość zapisana w dowodzie tożsamości, jest konglomeratem, zdeterminowanych przez czynniki zewnętrzne, własnych wyobrażeń o sobie /ego/, oraz wyobrażeń otoczenia na temat tej tożsamości, które w ten czy inny sposób, na przestrzeni czasu egzystencji w ramach tej tożsamości, modyfikują ją, modulują jej rozwój i wyznaczają warunki jej egzystencji. Prawne usankcjonowanie i umocowanie tej tożsamości, kształtuje i warunkuje jej istnienie, w ramach przynależności i funkcji w społeczeństwie, toteż często, na pytanie kim jesteś, odpowiadamy podając funkcje, pozycję lub wykonywany zawód. W sposób oczywisty, rozumieć należy, że taka tożsamość jest przemijającą i może być opisana jako droga prowadząca do celu, ale nie cel jakim jest byt trwający dłużej niż mgnienie w oku wieczności. Jako kontrapunkt, a jednocześnie cel tego mgnienia, tożsamość "zapisana w księdze żywota" jest światłem które jest w stanie rozproszyć wszelkie czasowe relacje z rzeczywistością ukształtowane zewnętrznie, i wydźwignąć byt do pozycji tożsamości trwającej bezbrzeżnie.
Utożsamiając się z tożsamością kształtowaną przez zewnętrzne warunki istnienia i własne wyobrażenia na jej temat, zapominamy o tożsamości trwającej wieszczyście, o której zaświadcza jedynie nadzieja takiej trwałości, a by ją utrzymać, potrzebna jest wiara, w istnienie ręki która księgę owego żywota zapisała, by nie okazała się ona jedynie samo-konfabulacją, nie popartą zapisem jakiegokolwiek rzetelnego autorytetu do którego można by się odwołać lub odnieść. I tak mamy tu tożsamość do której przypisana jest wiara i nadzieja, a odkrywanie jej nieprzemijających cech, jest tym trzecim elementem zwanym miłością, przy czym, pozwalając takiemu odkrywaniu wpływać na dążenia odmiennych istnień, doznajemy miłości, która jest już nie tylko własną ale i tym co dociera do nas jako efekt zwrotny własnego bytu tożsamego z życiem, brzmieniem współbrzmieniem istnienia...
Pozycja kleru w tym względzie jest jak pozycja drogowskazu, warto zważyć co jest na nim napisane, by nie rozbić się w swej drodze na przydrożnym slupie, ale utożsamianie swej istoty z li tylko tym zapisem jest dość groteskowym postępowaniem...to tak jakby rozpoznać znak stop przy drodze jako kres tej drogi.
Post został pochwalony 0 razy
|
